Ray Fuller & The Houserockers (US) Blues Banana Peel Ruiselede (17-10-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Panana Peel © Rootsville 2022

Ondertussen toch een tijdje geleden dat ik nog eens naar de Banana Peel was afgezakt. Tijd dus om daar verandering in te brengen en met de komst van Ray Fuller en zijn Bluesrockers had ik daar de ideale gelegenheid voor. Ik had Ray en zijn twee companen vorige donderdag al aan het werk gezien in de MOD in Hasselt en toen hadden ze me echt geen onvergetelijke indruk achtergelaten. Goed, dat wel, maar wat hij bracht had ik al tientallen artiesten aan de man weten te brengen.

De man uit Ohio verdiende voor mij wel een herkansing en dat kreeg hij bij deze doortocht in de oudste joint van ons land. Benieuwd hoe hij het er nu vanaf zou brengen. Hij wordt nog steeds vergezeld van Jeffrey Fowlkes aan de drums en Cliff Starbuck op bas.

De Banana Peel was als van ouds goed gevuld en de aanwezigen hadden er zin in, toen het trio het podium betrad. De sfeer was ook totaal anders dan donderdag en dat merkte je meteen toen Ray ‘Talk To Me Baby’ inzette, met een stevige slide. Dat werd onmiddellijk gevolgd door Muddy Waters’ ‘Rollin” And Tumblin’ en ‘Feelin Evil’. Met ‘Voodoo Mama’ werd eentje gespeeld uit de “Long Black Train” cd. Het trio was in vorm en het publiek reageerde ook navenant. ‘Drive My Blues Away’, ‘So Many Roads, So Many Trains’ van Otis Rush en John Lee’s ‘Boom Boom’ kwamen in snel tempo.

Met ‘Mojo Hand’ van Lightnin’ Hopkins’ en het knappe ‘Sally Mae’ waren we ondertussen al aan het einde van het eerste deel. Time flies when you’re having fun. Het trio amuseerde zich op de bûhne en het publiek reageerde even enthousiast. Dikke pluim bij deze voor het geweldige baswerk van Cliff Starbuck en het nog geweldiger drumwerk van Jeffrey Fowlkes. Die laatste is een topper in zijn genre.

Na de korte pauze, werd Elmore James uit het arsenaal gehaald met ‘Wild About Baby’ gevolgd door een stevige ‘Walking Blues’ van Robert Johnson en ‘I Wonder Who’, alweer van Muddy Waters. Ray kent zijn klassiekers dat wisten we ondertussen ook al en hij schudde ‘I Can tell’ van Bod Diddley uit zijn gitaar. Met ‘Pay The Price’ kregen we de titeltrack van zijn nieuwste schijf. Bij ‘Rock ’n Roll Cowboy’ mocht Fowlkes zijn duivels ontbinden en leverde hij een drumsolo af om duimen en vingers af te likken. En het bleef stevig klinken met ‘Don’t You Lie To Me’, ‘I Got A Woman’ en ‘Long Black Train’ dat meteen ook dit optreden afsloot. Publiek ging uit het dak en vroeg om meer en gezien het nog ver van 23 uur was, werd Ray verzocht er ons nog wat mee te geven, wat hij ook zonder morren deed met ‘Jockey’ en ‘Wouldn’t  Lay My Guitar Down’.

Ik kan enkel besluiten dat Fuller bij deze het, voor mij, minder geslaag optreden in Hasselt duidelijk had rechtgezet. Meer enthousiasme en meer interactie met de aanwezigen. Voor mij was Jeffrey Fowlkes wel de ster van de avond met zijn geweldig drumwerk. Misschien een kleine tip, een mondharmonica toevoegen zou het geheel een extra geven. Maar desondanks was het alweer fijn toeven in Ruiselede. Volgende afspraak is aanstaande maandag want dan krijgen ze daar Kirk Fletcher over de vloer. Tot dan !

Marcel